تا همین یک دقیقه پیش  گوشه ی ذهنم علامت سوال بود که آینده ی بعدی متعلق به کدوم شبکه اجتماعی یا فناوری میتونه باشه؟ یعنی دیگه بسه اینستاگرام! کافیه! اشباع شده به معنی واقعی تا اینکه رفتم سراغ اپلیکیشن پادکستی که جدیدا دانلود کرده بودم و جواب سوالم رو گرفتم، بله! پادکست و تمام. پادکست با قدرت و جدابیتی باورنکردنی داره بسمت ما میاد و دانایی حرف اول رو در اون میزنه، قبلتر با اپلیکیشنی که گوشیم بطور پیش فرض داشت پادکست گوش داده بودم ولی وقتی با امکاناته soundcloud مواجه شدم باید اعتراف کنم یکم جا خوردم! یعنی بیشتر با دیدنه کامنتا شاخام دراومده، تعامل! هیجان انگیزه. ته دلم دوست دارم منم یه کانال پادکست داشته باشما :-) 

پ.ن: هر چقدر هم این اسباب بازیا بیان و برن، ولی تو چیز دیگری ... وبلاگِ قشنگم 

غصه نوشت: کاش بلاگیا زنده بودن ... واقعا نبودنشون غمگینم میکنه

بعدنوشت: نوشته های پارسال رو بایگانی کردم، ترس وجودمو گرفت از اینکه دیدم سال 99 دقیقا ده سال میشه که این وبلاگو دارم، فکر کردن بهش مضطربم میکنه ... ده سال! ده سال که خاطراتِ شاخصشون اکثرا تلخ بودن، چه جون سختی بودم ... اخیرا خیلی دلم برای خودم میسوزه، روزهای بدی رو داشتم و این حقم نبود. شاید الان برم قالب وبلاگو عوض کنم یکم حواسم پرت شه، ...